geheugenproblemen en wat er nodig is

Laat je leiden door wat je ziet bij dementie, NAH en meer.

Zet je eigen gedachten aan de kant en kijk naar de ander.

Als je al wat langer meeloopt in de zorg herken je vast wel wat ik nu ga schrijven. Zeker als jij iemand bent die op de zogenaamde werkvloer werkt. Werk je op beleidsniveau raad ik je aan deze blog goed in je op te nemen. Niet om je te veroordelen, maar om je te helpen.

De laatste jaren is er veel veranderd in de zorg. Het meeste zijn veranderingen ingegeven door minder geld. Hoe dit ging, en waarom, begon me op te vallen toen er rond de maaltijden veranderingen kwamen in het verpleeghuis.

Veranderingen in de zorg

Vrijwel ineens was heel verplegend Nederland van mening dat samen eten gezelliger is. Er werden allemaal mooie gedachten aan gehangen zoals: “tegen de eenzaamheid” en “zien eten doet eten”. Uiteraard hoorde je terloops ook dat het de afdelingen zou verlichten en er dus een efficiëntieslag gemaakt zou worden. Goedkopere gastdames konden ook het eten serveren en vrijwilligers vulden dit mooi aan. Alles onder het mom van “uit eten in het restaurant”. Maar wat nou als je niet meer zelf kunt eten en geholpen moet worden? Of als je door je handicap veel knoeit en zo’n grote slabber om krijgt bij het eten? Hoe gênant voelt dat in de grote groep?!

Uiteraard heb ik dit ook aangegeven in de organisatie waar ik werkte in die tijd. Het antwoord was net zo bijzonder als het gehele idee (vind ik): “Uit eten gaan is toch leuk? Ik ga ook graag uit eten in een restaurant.”… Ja, uit eten gaan is zeker leuk, en eten in een restaurant ook. Maar, …. Zou jij hier in een verpleeghuis iedere dag uit eten willen gaan? Voor mij is uit eten wat anders en al helemaal niet normaal om dat iedere dag te doen.

Ik begreep steeds meer wat er gebeurde:

Vanuit de gezonde gedachte kijk je heel anders dan uit de beleving van iemand die zorg nodig heeft.

Met deze ervaring in mijn achterhoofd kijk ik anders naar alle veranderingen.

Er is ondertussen veel meer veranderd. Er zijn ook echt wel goede veranderingen, vooral in de verhalen van de bedenkers. De uitvoerders en de gebruikers kijken er vaak heel anders tegenaan. Of er naar hen geluisterd wordt? Vaak is het kwaad al geschied voor er een bredere blik genomen kan worden.

Zo hoorde ik onlangs van een verpleeghuis waar een afdeling voor mensen met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) gerenoveerd is. De afdeling zat eerder op de begane grond. De mensen konden er vrij rondlopen en zelfs naar buiten. Erg fijn, omdat deze groep mensen ook vaak hun energie kwijt moet. Na de renovatie kwamen zij op de 1^e verdieping … een gesloten afdeling waar geen ruimte meer is om te lopen en dus ook niet hun energie kwijt te raken. Naar buiten willen is zo basaal dat deze mensen op zoek gaan naar manieren om daar wel te komen. Zo ontstaan er gevaarlijke situaties. Tot overmaat van ramp had de organisatie ook nog bedacht om een personeelswisseling in te zetten. Alle structuur was daarmee weg voor deze kwetsbare groep. En haal je de structuur weg, haal je de veiligheid weg. Dit kost iedereen die hier mee te maken heeft, van de gebruiker en het personeel tot de mantelzorgers, heel veel energie. Te veel in verhouding met wat alles rond ziek zijn al kost aan energie …

Mijn tip aan iedereen die met mensen met geheugenproblemen te maken heeft:

Kijk eerst eens goed naar wat iemand, voor wie jij iets bedenkt, echt nodig heeft. Laat je informeren door hen die dit nog enigszins kunnen verwoorden, of door de omgeving die hier direct mee te maken heeft. Durf buiten je eigen gedachten te kijken!

En voor de gebruikers: probeer zo snel mogelijk jouw ideeën te delen met de beslissers.

Ook jij kan voor rust zorgen en daarmee de ontspanning brengen. Dat is genieten voor iedereen!