Acceptatie bij dementie

Dementie accepteren, makkelijker gezegd dan gedaan.

Stel je voor dat je de diagnose dementie krijgt. Misschien had je het al wel voelde aankomen, maar die bevestiging krijgen is wel heel definitief. Het kan ook zijn dat je naast iemand zit die je liefhebt die deze diagnose krijgt. Stel je voor …. Daar wil je liever niet over nadenken. Toch overkomt dit steeds meer mensen. En dan?! Tja, dan moet je wel verder. Hoe? Dat is van heel veel factoren afhankelijk, van leeftijd en werk tot wonen en gezinssamenstelling. Je kent vast al wel iemand die dit is overkomen en ziet daar de minder leuke kanten meestal van. Zo kijken wij nu eenmaal met onze gezonde gedachten. Vanuit die gezonde gedachten is het lastig je te verplaatsten in een ander of een andere situatie.

Als miMakker heb ik geleerd om niet met vooringenomen plannen of oordelen bij iemand langs te gaan. Open staan voor de ander en kijken en ervaren. Dit is dus zonder te vergelijken en verhouden met gezonde gedachten en ervaringen. Zolang dit bij een onbekende is valt dit relatief goed te doen. Zodra dit je partner of je ouder is wordt dit meestal een stuk lastiger. Toch kan dat wel.

Geïnspireerd heb ik nu al meerder keren de film “Mam” van Adelheid Roosen gezien. In deze film zie ik terug hoe wij miMakkers ook werken; naast de ander en mee gaan in zijn of haar regie. Twee keer heb ik Adelheid ook mogen horen spreken. Voor mij is zij het voorbeeld van hoe je naast iemand met dementie kan staan en niet ertegenover. Bevlogen vertelt zij met heel haar lichaam, ziel én zaligheid hoe zij het ziet en ervaart en dat heeft alles te maken met accepteren.

“Mam” was een onderdeel van de jaarlijkse ontmoetingsdag van de miMakkers waar ik ook was. In het nagesprek met Adelheid Roosen voelde iedereen zich in een warm bad van herkenning en erkenning. Adelheid had zo ook een mooie uitleg waardoor ik inspiratie voor juist deze blog over acceptatie kreeg;

“Iedereen heeft een eigen universum en wie ben ik om daar wat aan te veranderen?!”.

Adelheid Roosen

Universum

Een mooie uitleg om de (be)leefwereld van iemand te noemen. De mijne is zeker anders als die van een ander, bijvoorbeeld mijn partner, en toch leven we samen. We begrijpen dat we anders zijn en waarderen elkaars verschillende kanten. Altijd? Nee, ook bij normale relaties is het weleens lastig elkaar te begrijpen en te waarderen. Normaal kan je er dan over praten of bewust kiezen het zo te laten. Bij dementie wordt dat over het algemeen een stuk lastiger.

Zie het universum als een tekening. We maken allemaal onze eigen tekening en alle tekeningen zijn anders. Wie is meer dan de ander om hierin te gaan veranderen of aanpassingen te maken? Kijk, ervaar en verwonder je om de andere tekening. Ga naast iemand staan en niet ertegenover. Volgens mij heb je het dan over acceptatie bij dementie.

Accepteren is anders dan het er mee eens zijn. Acceptatie is aanvaarden dat er veranderingen zijn om hier vervolgens mee om te gaan. Accepteren dat de symptomen en de gedragsveranderingen het gevolg zijn van de ziekte en je hier anders mee om gaat omdat dit niet persoonlijk is. Zien dat iemand zijn best doet, maar dat het niet meer anders gaat. Als je zelf de ziekte hebt kun je pas hulp vragen als je de veranderingen aanvaardt. Zowel voor de persoon met de ziekte als zijn omgeving vraagt het dus aanpassingen bij de veranderingen.

Acceptatie. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar ik gun het iedereen, want; ontspanning, rust en genieten kan dan pas groeien.